هینه‌یانه 

هینه‌یانه (یا هینایانا) یکی از دو شاخه? اصلی دین بودا است. شاخه دیگر مهایانه نام دارد. بوداییانِ شاخه مهایانه، مذهب خود را مهایانه (راه بزرگ) و مذهب تراوادا راهینه‌یانه (راه کوچک) می‌نامند. پیروان تراوادا (هینه‌یانی‌ها) با این نامگذاری موافق نیستند.

هینه‌یانه، بوداگرایی سنتی است که بر اهمیت واپسین بیداردل تاریخی یعنی سیدارتا گوتما (Siddhartha Gautama) تأکید دارد.

بوداسف 

در اندیشه‌های بودایی به موجوداتی که به همه موجودات هوشمند دیگر کمک می‌کنند تا به مرحله بیدار شدن روحانی (بوداگی) برسند، بوداسَف (بیداروجود) گفته می‌شود.

بوداگرایی دو شاخه اصلی دارد یکی راه کوچک (هینایانه) و دیگری راه بزرگ (مهایانه). پیروان هینایانه بر این باورند که افرادی که به مرحله بیداری و بودا شدن رسیده‌اند، تک تک به فراسو می‌روند و دیگر کاری به این جهان ندارند. هینایانه‌ای‌ها این افراد را اَرهت یعنی آدمهای با ارزش می‌نامند. اما مهایانی‌ها بر این باورند که کسانی که دریای بیکران حق و راستی را دریافتند، باید در کنار درگاه حق بمانند و بکوشند تا بقیه موجودات را هم به سوی حق و حقیقت بکشانند. همین افراد هستند که در ادبیات بودایی به بوداسف شناخته می‌شوند. بوداسف‌ها اینکار را از روی مهرورزی به همه موجودات می‌کنند. یعنی آنها همه موجودات را به چشم نمودهایی از جهان حق می‌بینند و به همه مهر می‌ورزند و می‌کوشند تا دیگران را نیز مانند خود به سوی رستگاری و حق یابی بکشند.

بسم الله الرحمن الرحیم 

من هیچ یک از این مطالب را تایید وتکذیب نمی کنم و برای بالا بردن معلومات شما عزیزان است

انجیل زنده 

انجیل زنده یا انجیل مانی، نام یکی از هفت کتاب اصلی مانی پیامبر مانوی‌گری بود. معنای انجیل زنده به مفهوم انجیل آگاهی‌دهنده است.

امروزه چنین پنداشته می‌شود که مانی، انجیل زنده خود را از روی انجیل الخسائیه نوشته باشد. نوشته‌های این اثر برابر با نگاره‌های کتاب ارژنگ بوده‌ است. در واقع ارژنگ به تصویر کشانده درونمایه انجیل زنده بوده‌است. بخش‌هایی از انجیل زنده به پارسی میانه در تورفان یافت شده‌است.

دین مانوی، آیینی عرفانی و ترکیبی از ادیان مسیحیت? زرتشتی و گنوسی بود که مانی پسر فاتک همدانی آن را در سده? سوم میلادی در ایران‌شهر بنیان گذارد. در این دین از مسیحیت، ایده مسیح منجی وارد شده‌ است و از دین زرتشتی یا زروانی اعتقاد دوگانه به نیکی و بدی. تاثیرپذیری دین مانی از مذهب بودایی نیز بصورت ورود اصل تناسخ به این مذهب مشهود و آشکار است. دین مانی برپایه ثنویت استوار است و همین مورد آن‌ را مانند دین مندایی در رسته ادیان ایرانی قرار می‌دهد.

در مانویت جنگ میان دو دنیای تاریکی و نور منجر به نابودی ماده و رهایی روح می‌شود. دنیای مادی در دین مانوی نماد تاریکی و پلیدی است و انسان که موجودی دوگانه‌است (روح از دنیای روشنایی و جسم از دنیای تاریکی) می‌تواند به نیروهای روشنایی برای پیروزی نهایی کمک کند. این آیین در مدت کوتاهی بر پهنه? وسیعی از جهان آن روزگار مانند خاورمیانه، اروپا و مصر و هند و چین و آسیای مرکزی سایه گستراند. و تا سده? دهم میلادی کماکان قدرت خود را حفظ نموده بود. پس از آن اندک اندک از همه‌گیری‌اش کاسته شد. عناد موبدان زرتشتی با شخص مانی و آموزه‌هایش، موجبات انحطاط مانوی گری را فراهم ساخت. کلیسای کاتولیک نیز گرایش مانویت را الحاد اعلام کرده بود. با این‌حال مانویان همبستگی خود را تا مدت‌ها حفظ نموده و به دین خود معتقد ماندند.

در آیین مانوی، انسان دارای دو بعد خدایی و منور و اهریمنی و تاریک است که حاصل امتزاج نور و ظلمت در دوران آفرینش می‌باشد. انسان باید به روح خود که همان ذرات نور دربند است، توجه نشان داده و جسم و دنیا و مافیها را به بوته فراموشی بسپارد. توجه به آنچه به روح بازمی‌گردد، مانند میل به هنر و شکوفایی استعدادها و ذوق‌ها و نیز محبت و برادری نوعی عبادت تلقی می‌شد. اعتقاد مانویان بر این بود که در پایان جهان در نبرد بزرگ بین نور و ظلمت روح بر ماده و نور بر ظلمت و خیر بر شر پیروز می‌شود و ارواح در بند که انوار خدایی هستند از زندان جسم و جهان آزاد شده و به سوی سرزمین روشنایی باز می‌گردند.

علاقه مانویان به نوشتن آثار خود همراه با خلاقیت هنری موجب گسترش فنون کتاب‌آرایی, نقاشی، موسیقی و خوشنویسی گردید. پیروان دین مانی که دیناور نامیده می‌شدند در نشر عقاید و خلاقیت‌های ادبی و شاعرانه خود بسیار کوشا بودند و همین باعث بوجود آمدن ادبیات و خط مانوی شد که عمدتاً به زبان‌های سریانی, پارسی میانه, پهلوی اشکانی, سغدی, قبطی, ترکی اویغوری و چینی بود. آثار مانویان معمولاً بر روی چرم یا پاپیروس نوشته می‌شد و نوشته‌ها با رنگ و شکل و طرح تزئین می‌شدند. مانی را بدلیل نگاشتن کتاب ارژنگ که سرتاسر نقاشی بود، پیامبر نقاش نیز خوانده‌اند.

دین مانوی احتمالاً در فاصله قرون سیزدهم تا هفدهم میلادی در جنوب چین برای همیشه از میان رفت. نزدیک‌ترین دین زنده جهان به مانویت آیین مندایی است که صابئین استان خوزستان بدان معتقد می‌باشند.

برگرفته از

http://satanism.blogsky.com/category/cat-69

میکائیل نام فرشته‌ی بلند مرتبتی است که در ادیان ابراهیمی از آن سخن به میان آمده‌ است. او بیشتر در نقش رهبر نیروهای آسمانی خداوند ظاهر می‌شود. میکائیل به معنای کسی که شبیه به خدا باشد است. گونه‌های مختلفی از تلفظ نام او در زبان‌های مختلف وجود دارد. از آن جمله می‌توان از میشل، میخاییل، مایکل، میگل و میکال نام برد.

از میکائیل در ادیان مختلف به عنوان فرشته‌ی روزی‌رسان نام برده شده‌است و در فارسی آن را بشتر و یا تشتر می‌گویند. در اسلام نیز همانند دیگر ادیان ابراهیمی، میکاییل از مقام بالایی برخوردار است. نام او در سوره‌ی بقره همراه با مقرب‌ترین فرشته‌ی خداوند جبرئیل آمده‌ است و دشمنی با او همانند دشمنی با خدا دانسته شده‌ است.

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ ادْخُلُواْ فِی السِّلْمِ کَآفَّةً وَلاَ تَتَّبِعُواْ خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُّبِینٌ

اى کسانى که ایمان آورده‏‌اید همگى به اطاعت [خدا] درآیید و گام‌هاى شیطان را دنبال مکنید که او براى شما دشمنى آشکار است...

بقره / 208

کلیسای سنت پریاپوس، کلیسای خاص نوعی مذهب در آمریکای شمالی است که در سال 1980 میلادی تاسیس گردید. این کلیسا یکی از مراکزی است که در آن آلت تناسلی مرد مورد پرستش قرار می‌گیرد.

کلیسای سنت پریاپوس نخستین بار در شهر مونترال، واقع در ایالت کبک، در کانادا و توسط دی.اف.کاسیدی تأسیس شد و طرفداران و پیروانی عمدتاً در میان مردان همجنسگرا، در کانادا و ایالات متحده پیدا کرد. تعلیمات و اعتقادات این کلیسا، که به نام یکی از خدایان یونان، پریاپوس نامیده شده‌است، می‌آموزد که آلت تناسلی مرد منبع و سرچشمه? زندگی، زیبایی، لذت و تمتّع است. پرستش آلت تناسلی مرد در این مذهب، می‌تواند توسط انواع اعمال جنسی انجام بپذیرد.

کلیسای سن پریاپوس، دارای 9 مرکز کلیسایی در کانادا و 8 مرکز(8 کلیسا) در ایالات متحده می‌باشد. بزرگترین کلیسای این مذهب به لحاظ عضوگیری و تعداد اعضا، کلیسایی است که در سانفرانسیسکو واقع در کالیفرنیا قرار دارد و مقر اصلی آن نیز در مونترال واقع است.